Најновиот, седми по ред долгометражен филм на режисерот Милчо Манчевски, насловен „ Кајмак“, е маестрално остварување , кое сношти беше поздравено со овации по проекцијата одржана во зградата на Филхармонијата. За вредноста на филмот читавме од критиките по светската премиера на фестивалот во Токио, но за тоа требаше лично да се увериме. И се уверивме.
Филмот е работен во жанрот сатира, а за тема ги има меѓусоседските односи во една скопска зграда, изградена во бетонската џунгла градби кои се преклопуваат. Кајмакот како традиционална храна овдека е употребен како метафора за потребата од љубов, задоволство, но и за потомство. Неостварените желби се решаваат со вклучување на трета личност и затоа поднасловот на филмот сугерира дека за танго се потребни тројца. На тој начин, Манчевски кој е и автор на сценариото, искрено и храбро излегува од стереотипните претстави за македонските семејства денес, надминувајќи се себе си, споредено со неговиот пристап во претходното остварување „ Врба“, од 2019 година.
Иако на ниво на мотиви кај ликовите во „ Врба“, а и во „ Кајмак“ делумно, потребата за мајчинство се повторува, во најновото остварување тоа е далеку позрело, а пред сѐ драматуршки прецизно артикулирано. Овдека треба да се спомене и употребата на цитати од холивудските остварувања, но забавно и топло, македонски прилагодено. Филмот има една извесност, а тоа е употребата на пиштолот од страна на ликот Карамба, што го толкува Александар Микиќ, но и тоа проаѓа зашто во завршницата куршумот не предизвикува трагедија каква што се очекува, туку има пресврт.
Гледачот излегува од проекцијата со чувство дека присуствувал на боцкава, но заводлива сатира, за што е заслужна целата актерска екипа. Дел од нив се докажани актери од порано, дел се во тимот кој Манчевски не го менува последниве години , а дел дебитанти под неговата режисерска палка. Како и да е, на сите треба да им се оддаде признание зашто не е лесно да се игра уверливо до коска, да не е тоа класична реалистична игра, а сепак преживување од внатре, со мерка по потреба и со доза на хумор, кој не е пренагласен.
Сотир Трајков