Д-р Ивана Стефановиќ од Итната помош за РТС изјави дека нејзиното дете оди во училиштето „Владислав Рибникар“ и дека ќерката и се јавила од соседната училница барајќи да и испрати екипа, бидејќи така и кажала наставничката.
Златко Перишиќ, хирург од УКЦС, изјави дека влетал во салата без дијагноза за да го спаси девојчето, бидејќи на кобниот четврток, кога бил на должност, немал време за ништо. Градниот хирург д-р Милан Савиќ во средата наутро излегувал од дежурство, а потоа го оперирал најтешко повреденото момче и дете на колега.
За време на масовните престрелки интервенирале голем број лекари и здравствени работници. Што нашле на теренот, колку било тешко во операционите сали и како изгледа грижата за повредените пациенти по две големи трагедии, раскажаа д-р Ивана Стефановиќ од Ургентниот центар и хирурзите на Клиничкиот центар Златко Перишиќ и Милан Савиќ за РТС.
Ивана Стефановиќ рече дека во средата наутро биле на состанок кој бил пролонгиран бидејќи имало упатување на четири дена поради празниците, па не знаеле што се случувало на средбата.
„Ми јави детето од училница што беше до таа училница и не замоли да испратиме екипа, наставничката и рекла да се јави иако некој претходно се јави“, рече д-р Стефановиќ, додавајќи дека нејзината ќерка оди во училиштето „Владислав Рибникар“ и дека до таа училница и е одделението.
Таа рече дека на утринскиот состанок дознале за пукањето во училиштето, но дека никој не го сфатил сериозно бидејќи, како што вели, мислеле дека се работи за лажна дојава за бомба како што можеле учениците да направат. „Се упативме кон кол центарот да видиме дали повикот е веќе примен, примен, испратени се три екипи“, изјави доктор Стефановиќ.
„Размислував каде е моето дете, како да одам да го земам, во следните 20 секунди ја добивме страшната вест дека има најмалку десет тешко повредени и почнав со првиот тим кој беше планиран да одам, па пристигнав на местото на настанот како четврта екипа“, изјави докторката.
Стефановиќ вели дека во меѓувреме од детето слушнала дека наставниците ја однеле во друг дел од училиштето и знаела дека е безбедна нејзината ќерка.
„Колку и да беа страшни тие вести, не можеа да не подготват за она што ќе го најдеме таму. Мислев дека ќе им помогнам на колегите да ги средам некои од полесно повредените, да ја смирам ситуацијата и отидов затоа што ги познавам тие професори и ако можам некако да им се најдам, и тогаш наидовме на она што наидовме.Тогаш треба да се замрзнете за да можете професионално да работите и тоа го направивме“, изјави Стефановиќ.
Таа рече дека е важно само во тој момент да нема емоции и да не ја изгубите главата, да размислите што можете да направите.
„Никој не не подготвува за масовни несреќи на универзитетот, но имаме центар за симулација во Итната помош и мислев дека сите сценарија до кои дојдов се најлошите можни и кога ќе се случи нешто – дека мојот колега ќе се снајде бидејќи има веќе видено најлошото. Ова е полошо од најлошото сценарио што можев да го смислам, бидејќи работам во нашиот образовен центар. Кога го практикуваш постојано, тогаш во моментот, колку и да е страшно тоа се случува, не мислиш дека е страшно, туку размислуваш што да направииш за механизмот да почне“, потенцира Стефановиќ.
Како што објасни таа, некои нејзини колеги, кога дошле околу четири или пет попладне тој ден, повеќе не можеле да работат, а некој инсистирал: „испратете ме на инфаркт“. Исто така, некои рекоа: полесно ми е да се грижам за тоа отколку да размислувам за она што сум го видел.
„Ние сме различни, на стрес различно реагираме, важно е да си признаеме дека не ни е добро за да можеме утре да работиме, бидејќи таа смена беше фатена на втората вечер и мораше да бидат функционални за втората вечер. “, заклучи Стефановиќ.
Д-р Перишиќ: Истрчавме во ходникот, девојчето е колку ќерка ми
Д-р Златко Перишиќ, хирург од Клиничкиот центар на Србија, бил дежурен лекар ноќта кога се случила трагедијата во околината на Младеновац и Смедерево.
Тој вели дека бил дежурен и во вторникот навечер и во средата наутро кога се случило масовното убиство во белградското училиште.
„Не бев директно вклучен во грижата за децата, но ми беше тешко да го гледам сето тоа. Синот на една моја колешка беше во операциона сала, на сите ни беше тешко“, вели тој.
Дежурав утредента, четврток, каде тоа дежурство не беше исто како претходните. Без разлика на напорната работа, се шегуваме, но тој четврток сите молчевме, сите вработени во Ургентниот центар, изјави д-р Перишиќ.
„Тој четврток имавме многу работа, операции, неколку итни операции, а околу дванаесет и пол ми се јави д-р Ксенија Петровиќ од реанимација и ми кажа за ново масовно убиство. Бев во салата, немавме реално информации. Ги автостопирав по ходниците, се симнав, отидов до долниот дел од зградата каде се прави реанимација, ги повикав сите хирурзи, сите беа таму, чекавме“, вели хирургот.
Понатаму изјави дека почнале да носат пациенти, прво во салата влегле двајца пациенти. „Не бев загрижен дали можеме да го решиме. Имаме капацитет, многу операциони сали. Почнавме да правиме првична дијагностика и третата пациентка беше девојче родено во 2005 година“, рече Перишиќ.
„Кога видов како изгледа, донесов одлука веднаш да влезам со неа во сала без никаква дијагностика, без ултразвук, крвареше и немавме време за ништо. Трчавме, девојката е годиште на ќерка ми, а таа ни рече во лифтот – нема да умрам“, додал докторот.
Вели дека не му е тешко поради операцијата, туку дали може нешто да направи. “Го отворивме стомакот и не можев да ја препознаам анатомијата. Имаше три прострелни рани. Крвареше насекаде, потоа забележавме дека бубрегот е уништен, го прекинавме крварењето и во тој момент ја стабилизиравме”, изјавила Перишиќ.
Животот на девојчето бил спасен. „Во секој момент можеше да остане на масата, санирани се сите повреди, денеска следува нова операција, заклучи доктор Перишиќ.
Д-р Савиќ: Доаѓав од должност, оперирав тешко повредено дете на колега
Торакалниот хирург д-р Милан Савиќ, кој го прими најтешко повреденото момче од училиштето „Владислав Рибникар“, тоа утро излегуваше од должност и вели дека поради сложеноста на повредите немало време за размислување.
„Немаше време за детална дијагноза, бидејќи не можевме да го реконструираме механизмот на повредата. Имавме една прострелна рана во вратот, прострелна рана низ градниот кош и куршум што застана на ниво на петтото ребро. Требаше витално да го стабилизираме поради крварење од градниот кош. Поради повреди на вратот не можевме да го отвориме градниот кош на класичен начин, а потоа добивме и информација дека е дете на наш колега. Исто така е на возраст од мојата ќерка, но кога ја работиш оваа работа долго време, треба да се исклучиш и да помогнеш. Така, јас и д-р Тања Еминовиќ ја направивме првата операција, го запревме крварењето и во основа погледнавме како да ја решиме состојбата на вратот. Имаше васкуларни хирурзи и спинални ортопеди за повреда на рбетниот столб. Во вториот рафал направивме отстранување на туѓо тело, односно куршум“, ги опиша првите моменти на д-р Савиќ.
Во случај на вакви тешки повеќекратни повреди, според д-р Савиќ, пациентот мора прво да се стабилизира, да има основни витални знаци, што е постигнато по првата операција, по што е направена понатамошна дијагностика на цервикалниот ‘рбет и другите делови од телото. почна.
Доктор Савиќ излегуваше од должност тоа утро, кога се случи се, но со дваесетгодишно искуство вели мора емотивно да се исклучите и да му помогнете на пациентот.
Доктор Савиќ вели дека сè ќе треба да се ревидира, дека треба повеќе да разговараме со децата, ако не сме доволно присутни за да им се посветиме повеќе.
„Да ја отвориме таа Пандорина кутија, особено во тој тинејџерски период кога не се ниту деца, ниту возрасни, и кога нешто може да им падне на ум, за да не се повторат вакви работи. Секој родител дава се од себе, а јас ќе направам се децата да излезат што помалку оштетени, дека се пред се добри и благородни луѓе. За оваа работа едноставно се определувате, таа не се работи од личен интерес, нагласи доктор Савиќ.
50.000 луѓе излегоа на протестот во Белград против насилството по двете масовни убиства во земјата