Додека зелената транзиција на ЕУ придава големо значење на африканскиот континент, она што носи иднината за африканските земји според овој договор е главното прашање.
Кога Европската комисија воведе збир на цели за справување со климатските промени и деградацијата на животната средина, отвори пат за економско закрепнување и за африканските нации.
Политиката на ЕУ, дел од поширокиот Европски зелен договор, ги разгледува начините за решавање на прашањата поврзани со климата, енергијата, транспортот и оданочувањето за да се намалат нето емисиите на стакленички гасови за најмалку 55 проценти до 2030 година. Стратегијата е насочена како повеќеслојна карта за меѓународна климатска политика, која нагласено вклучува зајакнување и изнаоѓање економски можности по енергетската транзиција.
Целните имплементации на Европскиот зелен договор кон африканските земји се прошируваат во различни области, како што се земјоделството, биодиверзитетот, енергијата, критичните суровини, циркуларната економија, новите технологии и финансиите.
Меѓу нив, пресуден фактор е енергијата. Падот на европската побарувачка за фосилни горива, во комбинација со порастот на побарувачката за кобалт, никел и други минерали за енергетската транзиција ќе има значително влијание на глобалните пазари, како и на африканските земји зависни од нафта и богати со минерали.
Како што истакна претседателката на Европската комисија, Урсула Фон дер Лејен за време на форумот ЕУ-Африка за зелени инвестиции во Африка во април 2021 година, договорот не е само за борба против климатските промени, туку и за економско закрепнување, истовремено во Европа и Африка. .
Африканските земји придонесуваат само со околу 3 отсто од глобалните емисии на јаглерод. Но, континентот се соочува со влијанијата на глобалните климатски промени во многу поголем обем од кој било друг дел од светот – од наезда на скакулци до катастрофални суши и поплави кои принудија милиони Африканци да ги напуштат своите домови во потрага по храна, вода и егзистенција.
Економскиот развој и работните места се главната агенда на повеќето африкански земји. Но, многу африкански лидери се загрижени дека донесувањето на Европскиот зелен договор може да му наштети на процесот на структурна трансформација на Африка.
Следствено, ова го наметнува прашањето какви перспективи и ризици ќе има овој договор за Африка.
Здравствената криза и економските тешкотии предизвикани од Ковид-19 ги принудуваат земјите да се оддалечат од постигнување универзален енергетски пристап. Бидејќи Африка има огромен потенцијал за обновлива енергија, особено за соларна енергија, промената кон евтина обновлива енергија со договорот може да обезбеди зголемен енергетски пристап низ целиот континент.
Проширување на производството: Имајќи предвид дека глобалната побарувачка за храна ќе се зголеми за дури 60 проценти до 2050 година, само некои земји од ЕУ можат да обезбедат соодветно земјиште за да се задоволат овие потреби. Така, ЕУ сè повеќе ќе се потпира на увоз на храна.
Особено Јужна Африка има најмалку 1,3 милиони хектари дополнително земјоделско земјиште кое може да послужи за одржливо производство.
Јужна Африка може да го прошири своето производство за да одговори на се поважниот дел од потребите на ЕУ за храна. Ова може да се случи доколку локалните системи за храна се прилагодат и усогласат со новите регулаторни стандарди, особено земјоделскиот сектор, со нови технолошки иновации.
Усвојување нови технологии: Од ЕУ ќе се бара да го прошири увозот на суровини за да го одржи развојот на нови технологии за зелената транзиција. Оттука, ЕУ најверојатно ќе се обиде да го подобри снабдувањето со критични суровини од витално значење за чистите технологии, дигиталните, вселенските и одбранбените апликации.
Бидејќи потребата за овие материјали ќе расте, ова најверојатно ќе создаде нови трговски можности за африканскиот континент бидејќи е богат со суровини.
Што се однесува до земјоделскиот сектор, овој процес веројатно ќе го поттикне усвојувањето на високо-приносни, суша и толерантни генетики