Додека Вашингтон и Москва разменуваат пораки во обид да го решат украинскиот конфликт, рускиот претседател Владимир Путин ќе оствари важна посета на Пекинг како еден од главните гости на церемонијата на отворањето на Зимските олимписки игри во Кина.
Но, има една интересна случајност поврзана со посетата на Путин. Во 2008 година, рускиот претседател беше гостин и во Пекинг, каде што се одржаа Летните олимписки игри во тоа време, кога московските трупи извршија инвазија на делови од Грузија.
Некои мислеа дека Путин ја искористи Олимпијадата, кога светската публика беше фокусирана на спортски настан, како можност да ја нападне Грузија. Сметаат дека и тој може да нареди уште една инвазија, додека е во Пекинг во петок, овој пат да окупира друга соседна држава, Украина.
Но, кинеската влада не беше импресионирана од руската инвазија на Грузија во 2008 година и најверојатно нема да дочека друга за време на Олимпијадата, велат експертите.
„Кинезите не се воодушевени од идејата за конфликтот. Но, во исто време Русија е близок сојузник на Кина на многу начини“, вели Рафаело Пантучи, виш соработник во Институтот за кралски Обединети услуги (RUSI).
Под зголемен притисок од Западот, Русија и Кина неодамна се зближија и Пекинг секако сака меѓународната заедница да ја слушне руската гледна точка во врска со украинскиот конфликт, според Пантучи.
„Мислам дека нема да се попречат во она што го прави Русија, но исто така мислам дека тие не се надеваат дека ќе се вклучат во некаков конфликт во однос на Украина, за кој мислат дека ќе биде многу штетен и ќе предизвика нестабилност и неизбежно ќе ја засени и Олимпијадата, на која вложија толку многу труд“, изјави Пантучи за TRT World.
За време на ескалациите во 2014 година, кога проруските бунтовници презедоа делови од источна Украина и Москва го анектираше полуостровот Крим, Кина загуби многу инвестиции во Украина, вели Чарли Партон, поранешен прв советник на ЕУ за Кина и висок соработник на Кралскиот институт на Соединетите Американски Држави (RUSI).
Како резултат на тоа, „Кина навистина не сака војна“ во Украина, според Партон. „Кина не ја поддржа руската инвазија во 2014 година. Во ОН, таа беше воздржана од гласањето“, изјави Партон за TRT World.
Но, тоа не значи дека Кина ќе биде подготвена да игра посредничка улога меѓу Русија и Западот, вели Пантучи, додека земјата сè уште може да лобира кај западните држави да не реагираат на руските акции во Украина. „Тие ќе разговараат за тоа да го направат. Мислам дека нема сериозно да го направат тоа“, вели Пантучи.
Исто така, не е потребна соодветна доверба меѓу Западот и Кина за да се направи Пекинг чесен посредник за украинскиот конфликт, вели Пантучи.
Но, на крајот, според Партон, „Кина повеќе ќе се залага за дипломатско решение“.
Додека аналитичарите гледаат сличности меѓу ситуацијата во Грузија од 2008 година и тековните услови во Украина, Пантучи смета дека „контекстот е различен“, а Кина „не се преправа“ да покаже колку е незадоволна од она што се случи во Грузија во 2008 година.
Според Партон, Кина отсекогаш имала сериозна загриженост за распаѓање на која било земја и промени на границите како резултат на употреба на воена сила од страна на ривалските држави, бидејќи тие се плашат дека истото може да им се случи и на нив, вели Партон.
Кина контролира големи области од автономниот регион Ксинџијанг со мнозинско муслиманско турско население до Тибет, друг автономен регион, каде што живеат разновидни популации.
За разлика од Русија, која изгуби толку многу територии низ балтичкиот регион и Централна Азија како резултат на колапсот на државата претходник Советскиот Сојуз и последователните промени на границите, Кина го заштити и својот политички систем заснован на владеењето на комунистичката партија и нејзиниот територијален интегритет.
Како резултат на тоа, Кина се приближува кон украинската криза со голема претпазливост, не сакајќи да види какви било промени на границите, што може да биде лош знак за Пекинг.
Но, за Путин, она што го прави преку границата меѓу Украина и Русија е за враќање на изгубените територии на земјата по распадот на Советите, што тој го нарече „најголемата геополитичка катастрофа на векот“.
Исто така, Путин гледа многу сличности меѓу Украина, чија историја е тесно поврзана со руската историја, и Тајван, главно непризнаена отцепена земја од Кина.
„Кина има долгогодишни економски интереси во Украина. Не се големи бројки, но значителни“, вели Пантучи. Но, тоа не го одредува начинот на кој Кина оди во Украина, додава тој. „Мислам дека начинот на кој Кина оди кон Украина е определен од нејзиниот однос со Русија“
И покрај кинеската загриженост, природата на сегашните врски меѓу Русија, Кина и Западот се многу различни во споредба со кризата од 2008 година. Во последниве години, Пекинг се повеќе беше демонизиран од западната алијанса, за разлика од модерната историја, кога САД и нивните сојузници мислеа дека Кина може „потенцијално да се натера да се вклучи со Западот“, вели Пантучи.
„Тоа е клучен фактор за промена. Сега односот меѓу Пекинг и Москва е делумно поблизок бидејќи и двајцата се гледаат себеси во многу конфликти со Западот отколку што беше во 2008 година. Мислам дека контекстот е различен. Затоа тие навистина не се толку споредливи“, вели Пантучи.
И покрај тоа што двете кризи се неспоредливи во некои аспекти, заострувањето на односите меѓу Русија и Кина може да и даде поголема доверба на Москва да тргне по својот пат во Украина – повеќе отколку во периодот од 2008 година.
Дополнително на тоа, Москва, една од најмоќните војски во светот, не се оддалечи од користење на своите вооружени сили за време на различни кризи за разлика од Кина, земја која повеќе беше следбеник на доктрината на меката моќ и пристапот на прво место на економијата на надворешната политика.
„Не мислам дека Кинезите ќе им кажат на Русите дека не можете да ја нападнете Украина. Точка.“ И тогаш, не мислам дека Русите веројатно ќе размислуваат многу сериозно да ги слушаат. Мислам дека Кина не го прави тоа многу често“, вели Пантучи.
„Кинезите нема да им кажат на Русите да не прават нешто“.