Чувството за љубопитност отсекогаш го носело човештвото понатаму. Прво откривме континенти кои не ги познававме, а потоа погледнавме кон небото. Иако конечно успеавме да излеземе од нашата планета, зачестеноста на овие посети го донесе проблемот со „вселенското ѓубре“.
Со ракета можеме да одиме во вселената, но кога овие ракети ќе ја завршат својата мисија, тие ги оставаат сателитите или капсулите во вселената. Некои се враќаат на Земјата, додека други остануваат во орбитата на Земјата. Тоа е местото каде што парчињата оставени во орбитата се опасни. Овие вселенски отпадоци, кои се вртат со брзина 60 пати поголема од брзината на еден куршум, ги загрозуваат можните посети надвор од нашата планета.
Еден ден може да останеме без сите комуникациски мрежи
70% од отпадот е на надморска височина од околу 2 илјади километри од Земјата. Со други зборови, можно е да се сретнете со вселенско ѓубре во првите моменти од патувањето. Ако еден ден нивните рути се вкрстат со нашите сателити, може да останеме без секојдневни рутини како навигацијата и комуникацијата.
Дали е можно да се исчисти вселенскиот отпад?
Ова прашање сè уште е знак прашалник. Има неколку предлози, но неговата функционалност се уште е на дискусија. Предлогот на Универзитетот во Јута е да се развие магнет кој ќе го собира ѓубрето. На овој начин тие предвидуваат дека ќе можеме да го извлечеме ѓубрето од орбитата.Исходот од дискусиите ќе покаже дали тоа ќе се случи или не.
Можеби една од најпрофитабилните компании во иднина ќе биде вселенски чистачи. Меѓутоа, за тоа да се случи, најпрво е потребен реално предлог решение.